Zonder woorden

Met een afwachtende blik

in je ogen

keek je me

vanuit je zetel  aan.

Ik ging gehurkt zitten

en liet onze ogen

elkaar  vinden.

‘Ik ben Ivan’, zei ik

en je knikte.

Langzaam bracht ik mijn warme handen

rondom  jouw met perkamenten huid  omhulde

kille oude hand.

Je glimlach vertaalde

jouw  niet uitgesproken woorden

naar een taal die wij beiden

begrepen,

de taal van ons hart.

Ik zag hoe je

met fonkelende ogen

van de zachte aanraking genoot .

Je bracht je hoofd naar voren

als een uitnodiging

om het mijne te raken.

Wat moesten we beiden

hartelijk lachen

toen er alleen

nog één aanraken was.

In dat ene moment

van  pure eenvoud

en volle aanwezigheid

werd alles  gezegd …

zonder woorden.