Er was eens een man ...

en die man viste al jaren in dezelfde visvijver.

Hij was er heel erg  vertrouwd mee.

Alle vissen die hij ving, kende hij.

Soms waren ze wel wat groter dan weer kleiner, maar eigenlijk weinig of geen nieuwe vissen meer.

Hij herkende ze soms heel goed want hij kon zien hoe hij ze vroeger nog aan de haak geslagen had.

Op een dag zat hij weer aan het water  en hij mompelde tegen zichzelf  ‘’ ‘t zullen vandaag terug dezelfde vissen zijn zoals gisteren. En als ik morgen terug  kom, zullen het terug dezelfde vissen zijn.”

Hij begon zijn vreugde te verliezen en vroeg zich af of dit het nu was of als er elders visvijvers zouden bestaan met andere vissen. Hij had het stilaan gehad met altijd hetzelfde verhaal.

Hij ging die dag zelf, nog op zoek.

En warempel  na wat zoeken, vond hij een hele grote visvijver met allerlei kleine eilandjes erin.

Hij schrok en was tevens verheugd en nieuwsgierig.  Het duurde dan ook niet lang tot hij zijn vislijn los liet in het water.

Hij viste er de ene na de andere vis uit. En ja hoor, ik kan het je verzekeren, het waren allemaal nieuwe vissen. Prachtige kleuren. Hij vond het de max! Dag en nacht wou hij vissen. En die oude visvijver waarmee hij opgegroeid was, die kon al lang niet meer zijn interesse wekken.

Het duurde wel een tijdje, maar ook hier begon hij steeds meer en meer dezelfde vissen boven te halen. Weliswaar veranderlijk in grootte en kleur, maar toch dezelfde.

Op een dag had hij terug zijn lijn uitgeworpen. En ja, hij had terug beet.

Hij haalde de vis naar de kant en toen gebeurde er iets merkwaardigs.

Het leek alsof die vis hem aankeek  en hem iets wou vertellen. Hij had dit nog nooit eerder meegemaakt. Hij keek nog eens terug terwijl de vis in zijn net in het water bleef steken.

Precies alsof de vis hem wilde vragen “hoelang denk je van nog te vissen ?”.  De man wendde zijn hoofd  eerst af, maar liet zijn blik toch terug gaan naar de vis. En opnieuw kreeg hij hetzelfde gevoel binnen.  “hoelang denk je nog van te vissen?”

Het ganse gebeuren bracht hem wat van zijn melk.

Toen begreep hij dat zijn probleem niet de vissen waren, maar wel ‘het vissen’.

En zo gebeurde het dat hij zijn vislijn aan de haak hing.

Je kan hem nu nog steeds aantreffen bij de vijvers. En ja de oude vertrouwde ook weer.

Je ziet hem daar dan zitten. Kijkend naar het water. Zijn eigen beeld ontmoetend.

O ja, grappig hoe zo nu en dan een vis doorheen zijn beeld zwemt en zachte golven maakt.

Hij kan daar zo van genieten. En vooral, hij hoeft de vissen niet meer te grijpen.  Hij begrijpt ze nu wel.

Ivan