Zoals met de opkomende zon luchtlagen in beweging gezet worden, zo worden bij het ontwaken ook onze zintuigen en aldus onze hersenen geprikkeld tot ‘beweging’.

Wanneer de avond  valt, vallen de opwaartse luchtlagen stil en kan een rustige en kalme nachtaanvang nemen. Zo zou het ook bij ons moeten zijn wanneer we ’s avonds ‘stil’ vallen en een rustige slaap tegemoet gaan.

Vaak zien we echter dat ons dit niet lukt. Er is nog teveel  beweging,  het blijft waaien of zelfs stormen binnenin. Op dat moment  is er een te hoge druk aan activiteit  van ons brein (denken - emoties) die ons parten speelt. Soms is die druk zo groot, dat er nog weinig rust gevonden kan worden

Wanneer we in de natuur gaan kijken, dan zien we dat het normale patroon van een afnemende wind tot  bijna windstilte in de avond, verstoort kan  raken door wat men in de weerkunde ‘depressies’ gaat noemen. Een bepaald drukgebied (in dit geval een lage drukgebied) is zo sterk aanwezig dat het het normale patroon verstoort, in de war stuurt. Het kan zo hevig zijn, dat er ware stormen optreden.

Valt dat ook niet zo in ons eigen lijf te herkennen?  Aaanhoudende druk of stress, allerlei invloeden, een mind die weinig of nooit stil staat, het op automatische piloot draaien, de slaap niet kunnen vatten, wakker worden, piekeren,  opgejaagd zijn, een laag zelfbeeld hebben, …

Valt het je echter niet op dat de windstilte de situatie is van waaruit alles vertrekt en uiteindelijk terug naar toe gaat. Dat ‘windstil’ bron en monding is ? Dat dit windstille moment ook in ons herkenbaar is? Dat dit de kracht en energie in zich draagt ?  Dat die stilte eigenlijk steeds 'beschikbaar' is? In jezelf (!) 

Ieder heeft zijn eigen verhaal. Een lichamelijk verhaal, een emotioneel verhaal en vooral een mentaal verhaal dat somtijds aangevuld wordt met een spiritueel of esoterisch verhaal.

We zijn aangeleerd de verzameling van die verhalen als ' dat ben ik ' te beschouwen. Elk verhaal kent een begin, een hoogtepunt en een einde. Telkens weer, als golven in een zee. Waar komen ze vandaan en waar gaan ze naar toe ?

Waar is je verhaal naar toe in de stilte ?  Waar is je verhaal naar toe in de stilte van je slaap?Waar zijn je overtuigingen dan? Waar zijn jouw emoties ? Maakt het dan enig verschil uit of je nu man of vrouw bent, een godsdienst hebt, Belg of Japanner bent ? Nochtans ligt je 'ik' daar zonder van zichzeldf bewust te zijn en alles in je lichaam gaat gewoon verder vanuit een eigen intelligentie, een grenzeloos bewustzijn. Je blijft ademen, je hart blijft kloppen, hormonen blijven werkzaam en cellen blijven zich vernieuwen. Ja toch ?

Jouw verhaal is daarvoor niet nodig. Jouw ik is daarvoor niet nodig. Een "ik" dat je trouwens nergens in 'jou' kan aanwijzen.

Alles ontstaat vanuit stilte, alles verdwijnt naar stilte. Stilte is zowel de bron als de monding van alle klanken. Alle vormen verschijnen en verdwijnen. Soms bestaan ze één minuut, soms duurt het miljoenen jaren vooraleer ze verdwijnen.

Je lichaam en geest zijn een expressie van de grenzeloze stilte, een onmetelijk bewustzijn.  Deze –menselijke- vorm  verschijnt vanuit de stilte, en verdwijnt op een dag terug in de stilte. Jij bent die stilte, een oeverloos bewustzijn, van waaruit alles ontstaat.

Luister naar de stilte in jezelf. Wanneer je luistert, ontdek  je een stille kern in jezelf. Je bent volledig aanwezig in dat moment..

Luister naar de ander. Jouw stilte raakt de stilte van de ander, hoe actief en hevig het verhaal dat je gedaan wordt ook is. Luisteren is de stilte in de ander opzoeken. De stilte achter het verhaal ontmoeten.  Het maakt dat er geen 'onderscheid' is tussen verteller en luisteraar. Kijk met een open geest en een open hart naar jezelf en de ander.  Mildheid vind ik een mooi woord daarvoor.

Iedereen heeft een verhaal, maar niemand is een verhaal. Wij zijn meer dan dat.

Aan die stilte en die milde open aandacht help ik jou graag terug herinneren...

Hartelijk aan jou,

Ivan